Gezondheidsblog van Maarten

zondag 17 december 2017 Het is alweer meer dan een half jaar geleden sinds mijn laatste update op deze blog. En vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn eerste herseninfarct heb gehad. Een goed moment voor een bericht over de stand van zaken. Zoals ik op 16 mei schreef was ik toen juist weer begonnen met werken. Ik ben toen gestart met twee uur per dag (gedurende drie dagen per week) en heb dat in de afgelopen maanden verder uitgebreid: begin juli werkte ik gemiddeld vier uur per dag en eind augustus zat ik al op zo'n zes uur per dag. Vorige week ben ik officieel voor 100% hersteld gemeld: ik ben weer terug op het aantal uren dat ik contractueel moet werken: drie dagen à acht uur per dag. Dat gaat eigenlijk best wel goed, hoewel het wel per dag verschilt: de ene dag ben ik meer vermoeid dan de andere dag. Vorige maand ben ik nog voor een controle-bezoekje bij de verpleegkundige van de huisartsenpraktijk geweest. We hebben de cijfers van het bloedonderzoek besproken en nog wat metingen (bloeddruk, gewicht) gedaan. Bijna alles was in orde; alleen de BMI is nog iets te hoog en ook de slechte cholesterol is nog wat aan de hoge kant. De conditie is nog niet zo heel goed: ik ga daar het komende jaar nog wat meer aan werken (bijvoorbeeld op kantoor wat vaker de trap nemen i.p.v. de lift). Maar al met al ben ik tevreden over waar ik nu sta en hoop ik het komend jaar 2018 alle klusjes te gaan doen en reisjes te gaan maken, die er in 2017 bij zijn ingeschoten. 2017 was in sommige opzichten een verloren jaar, maar aan de andere kant ook zeer leerzaam. dinsdag 16 mei 2017 In overleg met de bedrijfsarts en mijn leidinggevende ben ik na de vakantie, dus vanaf 1 mei, begonnen met werken in een re-integratie-traject. Ik werk nu twee uur per dag, gedurende drie dagen per week (waarvan twee dagen op kantoor en één dag thuis). Na enkele weken gaan we het aantal uren per dag uitbreiden. Dit gaat allemaal wel redelijk goed, maar het verschilt wel van dag tot dag. Ik ben soms best wel moe als ik thuiskom. Gisteren bijvoorbeeld heb ik op kantoor gewerkt van half elf tot half één, thuis geluncht en daarna spontaan een dik uur liggen slapen op de bank... zondag 30 april 2017 Afgelopen week ben ik met het reiskoor op pad geweest We waren ruim een week in Albanië. Ik heb daar regelmatig mijn rust genomen: waar de meeste anderen tijdens de vrije middagen flinke wandelingen gingen maken, beperkte ik mij tot een kort stukje lopen, waarna ik terugkeerde naar het hotel om te rusten. Ook bij onze excursie naar een natuurpark ben ik een klein stukje het park ingelopen, waarna ik al fotograferend terugkeerde naar de bus. Mede hierdoor heb ik verder alle koor-activiteiten kunnen bijwonen: de repetities, het concert met het Albanese koor en het diner en de after-party na dit concert. Zondagavond 30 april ben ik teruggekeerd, wel enigszins moe, maar zeer voldaan dat ik dit heb kunnen volhouden, zonder merkbare schade aan mijn conditie. woensdag 29 maart 2017 Op 13 en 14 maart heb ik het scintigrafie-onderzoek gehad, dat diende als verder onderzoek naar de doorbloeding van het hart (zie hieronder bij 16 februari en 2 maart). Een verminderde doorbloeding van het hart zou kunnen duiden op een verdichting van de kransslagader, hetgeen weer zou kunnen betekenen dat ik een verhoogde kans heb op een hart-infarct. Vandaag had ik een afspraak met de cardioloog om de uitslag van dit onderzoek te horen. En hij kwam met GOED NIEUWS: uit het onderzoek blijkt niets van een verminderde doorbloeding van het hart. Het bloed stroomt goed door alle delen van het hart. Van een verdichte kransslagader is geen sprake. Als onderdeel van het scintigrafie-onderzoek is ook een foto van mijn borstkas gemaakt, waardoor men ook mijn longen heeft kunnen bekijken. Ook daar was geen afwijking te zien die oorzaak zou kunnen zijn van een verminderde zuurstoftoevoer naar het hart. Dat betekent dat er voor de cardioloog (zoals hij zei) "geen eer meer te behalen is". Ik heb dus vandaag afscheid genomen van de cardioloog en van het ziekenhuis! Ik zal nog een keer een telefonische afspraak met de neuroloog hebben en wellicht mag ik over enige tijd nog een keer terugkomen voor controle, maar voorlopig ben ik klaar in het medisch circuit en kan ik nu echt op weg terug naar volledig herstel. Verder met conditie opbouwen en het vertrouwen in mijn lichaam terugwinnen. Nu deze onzekerheid voorbij is, hoop ik dat dit vlot gaat, maar ik moet het niet forceren, dus het zal zeker nog tijd nodig hebben. donderdag 16 maart 2017 Afgelopen maandag en dinsdag heb ik het hieronder beschreven scintigrafie-onderzoek gehad. Dit onderzoek van de hartspier tijdens inspanning en rust bestond uit twee gedeelten op twee achtereenvolgende dagen. Op maandag werd met een inspanningstest bekeken hoe de doorbloeding van de hartspier is bij inspanning. Hiervoor deed ik een fietstest op een soort van ligfiets. Tijdens het fietsen werd een hartfilmpje gemaakt en werd de radio-actieve vloeistof ingespoten. Na de inspanningstest en een half uurtje om de vloeistof zijn werk te laten doen, werd er een foto gemaakt (met een gammacamera die de radio-actieve straling kan vastleggen) en een een CT-scan gemaakt van het hart. Het fietsen viel mij aardig tegen; ik heb een conditie van niks op het moment. Misschien dat het vroege tijdstip van het onderzoek (om kwart voor negen 's ochtends) daarbij wel een rol heeft gespeeld. De volgende dag werd bekeken hoe de doorbloeding van de hartspier is in rust. Hier hoefde ik dus niets meer te doen dan de radio-actieve vloeistof ontvangen, laten inwerken en daarna gaan liggen voor de foto en de CT-scan. De dag en de ochtend voor het onderzoek mocht ik geen cafeïnehoudende dranken (koffie, thee, cola) gebruiken en ook geen chocolade eten. Na het onderzoek op maandag mocht dat allemaal weer wel. Wat is een kopje thee dan lekker! Degenen die het onderzoek afnemen, mogen niets zeggen over de uitslag; dat hoor ik van de cardioloog. Er werd mij wel verteld dat men de foto's van maandag en dinsdag naast elkaar zou leggen en dat men - als men iets zou zien wat op een acuut dreigend infarct duidt - dan wel belt met de cardioloog. Het feit ik verder nog niets heb gehoord, duidt er op dat er in ieder geval niets ernstigs aan de hand lijkt te zijn. Wat dus betekent dat ik tot eind maart (vervolggesprek met de cardioloog) moet wachten voor meer zekerheid... dinsdag 7 maart 2017 Vandaag weer naar de fysiotherapeut geweest. Hij is tevreden over mijn enkel: de beweeglijkheid is weer goed, de kracht moet nog wat verder toenemen. Ik moet dus nog wel mijn oefeningen blijven doen, maar ik hoef bij hem niet meer terug te komen (tenzij ik weer klachten krijg). donderdag 2 maart 2017 Vandaag weer naar het Diak, nu voor de fietstest met hartfilmpje. Het fietsen gaat goed, maar is wel vermoeiend; de hometrainer gaat steeds een tandje zwaarder. Ik begin met een bloeddruk van 149/87, maar tijdens het fietsen loopt deze op tot 228/86. Hierna heb ik weer een gesprek met de cardioloog. Het hartfilmpje van de fietstest geeft nog geen uitsluitsel. De verschijnselen die eerder gezien zijn (en duiden op een verminderde doorbloeding van het hart), zijn ook daarop te zien. Een logisch volgend onderzoek zou een hartkatheterisatie zijn, maar daarbij - zo vertelt hij er eerlijk bij - bestaat een kleine kans op een nieuwe tia of herseninfarct. Dat vind ik geen prettig vooruitzicht... Een andere optie is een scintigrafie-onderzoek.

Scintigrafie is een afbeeldingstechniek, waarbij er gebruik wordt gemaakt van een radioactieve stof. Deze stof krijg je toegediend via een injectie, via voedsel of door de stof in te ademen. De radioactieve stof zorgt ervoor dat er straling vrijkomt. Deze straling kan worden gemeten. Een radioactieve stof heeft de eigenschap om op bepaalde plekken in je lichaam op te hopen, bijvoorbeeld op de plaats van een afwijking. Door te kijken waar de radioactieve stof terecht komt, kun je afwijkingen lokaliseren.

Dat onderzoek is wel wat ingrijpender (twee onderzoeken op twee achtereenvolgende dagen), maar heeft dan geen risico op een tia of een bloeding. Ik mag overigens de dag vóór en de dag van het onderzoek geen koffie, thee of chocolade nuttigen. Dat wordt nog even afzien... Overigens zou het kunnen zijn dat deze scintigrafie nog steeds geen volledig uitsluitsel geeft over een mogelijke verkalking van de kransslagader en dat er daarna alsnog een katheterisatie moet gebeuren... Ik ben er dus voorlopig nog niet van af... dinsdag 28 februari 2017 Vandaag een gesprek met mijn leidinggevende. Afgesproken dat ik vanaf volgende week mondjesmaat weer wat dingen ga oppakken, te beginnen met opschonen van mijn mailbox. Kleine stapjes, behapbare klusjes, nog geen zaken waar (tijds)druk op zit. En dit dan langzaam maar zeker uitbouwen. Ook zal ik binnenkort weer een keer op kantoor langsgaan om een werkoverleg bij te wonen. De collega's krijgen het verzoek om mij weer wat meer te betrekken in de communicatie (CC in mails). Zij hebben mij de laatste weken ontzien; ik kreeg nauwelijks mails meer. woensdag 22 februari 2017 Vandaag telefonisch contact gehad met de CVA-verpleegkundige van Careyn. Iedereen die een CVA (beroerte of herseninfarct) heeft gehad, krijgt contact met een CVA-verpleegkundige. Zij zorgen voor de verdere begeleiding van de patiënt en hun naasten. Ik heb aangegeven dat ik op dit moment (behalve de vermoeidheid) weinig verdere restverschijnselen heb en dus op dit moment geen toegevoegde waarde zie in een huisbezoek van deze verpleegkundige. Ik sta wel open voor een vervolggesprek over een paar maanden. dinsdag 21 februari 2017 Teveel thuiszitten is niet goed en het is vandaag mooi weer, dus ik pak de camera en ga op pad. Ik ga met de bus naar het Wilhelminapark, waar ik veel foto's maak van de bomen en de watervogels. Later loop ik ook nog door het park langs de Maliesingel en Tolsteegsingel. Moe maar voldaan sluit ik af met een lekker biertje op het Ledig Erf, waarna de bus mij weer thuis brengt. donderdag 16 februari 2017 Vanmiddag naar het Diakonessenhuis voor het tweede vervolgonderzoek. Ik krijg eerst (op afdeling Dagbehandeling) een infuus en daarna (bij Cardiologie) een echo van het hart. Ik mag aan het eind even meekijken en zie dat de contrastvloeistof netjes aan één kant blijft. Daarna even terug om het infuus te laten verwijderen en later (nu met Joke erbij) een gesprek met de cardioloog. In het kort: 1) uit de echo van zojuist blijkt dat er geen gaatje zit in de scheidingswand tussen de boezems. Er stroomt geen contrastvloeistof naar de andere boezem. Daar zit dus geen oorzaak van de infarcten. Het hart ziet er ook verder goed uit (hij laat de filmpjes zien, ook van vorige keer). 2) uit het 48-uur holteronderzoek van begin februari blijken geen hartritme-stoornissen en geen hart-overslagen. Uit deze onderzoeken is dus geen oorzaak gevonden van de beide hersen-infarcten. Het lijkt er op dat ik moet leren leven met het idee dat er geen aanwijsbare oorzaak hiervoor is gevonden. Uit het holteronderzoek blijkt echter wel een kleine afwijking in de hartslag tijdens een moment van inspanning (namelijk toen ik zondagmiddag naar de stad fietste). Dit zou kunnen duiden op een afwijking van de kransslagader (bijvoorbeeld een vernauwing door aderverkalking) en is reden voor verder onderzoek. Dit onderzoek zal eerst gebeuren door een hartfilm te maken tijdens een fietstest (afspraak over twee weken). Afhankelijk van het resultaat van deze test kan een hart-katheterisatie een vervolg-onderzoek zijn (hartkatheterisatie is een onderzoek om vernauwingen op te sporen in de kransslagaders van het hart). Moet ik mij nu zorgen gaan maken? Blijkbaar is het niet zo ernstig en acuut, anders had hij me geen twee weken laten gaan... Bovendien heeft hij niet gezegd dát het zo is, maar het zou een mogelijke oorzaak van de afwijkende hartslag kunnen zijn. In ieder geval heeft hij nog eens benadrukt dat dit géén oorzaak van de herseninfarcten is geweest. Met wat gemengde gevoelens gaan we weer naar huis. Ik ga het medische circuit in vanwege een herseninfarct en ik kom eruit als hartpatiënt. Althans, zo voelt het een beetje... dinsdag 7 februari 2017 Vandaag weer naar de fysiotherapeut. Hij is tevreden; ik hoef pas over een maand weer terug te komen en dat wordt hopelijk de laatste keer. vrijdag 3 februari 2017 Einde van de middag weer naar het ziekenhuis. Het OV heeft een goede klant aan mij deze winter... Ik krijg de holterfoon omgehangen, die de komende 48 uur mijn hartslag opneemt om te zien of er hartritme-stoornissen zijn. Zondag einde van de middag mag-ie weer af; tot die tijd kan ik niet douchen (het ding is niet waterdicht...). Ik moet dit weekend al mijn activiteiten noteren. maandag 30 januari 2017 Vandaag weer (samen met Joke) naar het Diakonessenhuis voor een gesprek met de cardioloog. Er wordt helaas niets duidelijk over een oorzaak van mijn herseninfarcten, maar ik ga nog twee onderzoeken krijgen. 1) een Holteronderzoek, om te controleren op hartritme-stoornissen. Een apparaatje (Holterfoon) registreert dan 48 uur het hartritme. Weliswaar heb ik dat al gehad toen ik in het ziekenhuis lag, maar het is goed om dit nog eens te doen in de thuissituatie, tijdens de dagelijkse bezigheden. 2) een echo van het hart met contrastvloeistof, om te zien of er wellicht een gaatje zit in de scheidingswand tussen de boezems. Mocht dit het geval zijn, dan kunnen er sterkere bloedverdunners worden voorgeschreven. Ook operatief ingrijpen kan mogelijk zijn.

Dit leer ik van internet: We worden allemaal geboren met een gaatje in de wand tussen de boezems. Vóór de geboorte had dat gaatje een functie. Bij drie op de vier mensen sluit het gaatje zich vanzelf kort na de geboorte en bij één op de vier blijft de doorgang open. Kwaad kan dat in de meeste gevallen niet. Soms echter is het gaatje te groot, waardoor zich in de turbulentie rond het gaatje bloedstolsels kunnen vormen, die dan een herseninfarct of tia kunnen veroorzaken.

We vragen ook nog nadrukkelijk of de tweede infarct kan zijn veroorzaakt door de inspanning op zaterdag (ons dagje naar Maastricht). Maar volgens de cardioloog is dat niet waarschijnlijk. Het is juist belangrijk om in beweging te blijven. Afhankelijk van het resultaat van deze onderzoeken kunnen nog verdere behandelingen volgen. Ik ben daar heel dubbel in: enerzijds hoop je dat ze iets vinden, zodat je weet wat de oorzaak is geweest. Anderzijds - áls ze iets vinden - kan het zijn dat er nog allerlei onderzoeken, behandelingen of ingrepen moeten plaatsvinden. En of ik daar nou op zit te wachten... Ik ben dus nog niet klaar in het medische circuit, maar ik ben in ieder geval langzaam maar zeker op weg naar terugkeer naar het "gewone" leven. Het is op dit moment vooral de vermoeidheid die mij parten speelt. Ik moet enerzijds goed naar mijn lichaam luisteren en de nodige rust nemen, maar anderzijds: met teveel thuis zitten en te lang op bed liggen bouw je ook geen conditie op, dus daarin moet ik een goed evenwicht vinden. zaterdag 28 januari 2017 Zoals Johan Cruijff zei: "Elk nadeel heb zijn voordeel." Ik weeg inmiddels vijf kilo minder dan begin december... maandag 23 januari 2017 Vandaag naar de supermarkt en terug naar huis gefietst; mijn eerste fietstocht sinds de hersen-infarct. Het valt me niet tegen. Een andere fietstocht later deze week (van mijn huis in Lombok naar de Vogelenbuurt) was echter toch nog zwaar; ik heb een conditie van niks op het moment. vrijdag 20 januari 2017 Vanmiddag naar het ziekenhuis voor een gesprek met de revalidatie-arts. Er is met mij eigenlijk niets aan de hand (in vergelijking met andere patiënten met een hersen-infarct), dus ik hoef bij hem niet meer terug te komen. Mede omdat ik voor mijn pijnlijke enkel ook al bij de fysiotherapeut loop (die mij meteen wat tips en oefeningen voor mijn hand meegeeft). Mooi! Dat is weer een stapje verder. Dit weekend heb ik een zangweekend in Ubbergen (bij Nijmegen). Dat was al ruim vóór mijn herseninfarct geboekt en betaald. Na enig twijfelen besluit ik om daar wel heen te gaan, maar tijdig mijn rust te nemen. Een deel van de repetities laat ik aan mij voorbijgaan en in de pauzes ga ik niet met de anderen mee wandelen, maar ga ik rusten op bed. maandag 16 januari 2017 Vandaag een afspraak bij de neuroloog. Goed nieuws is dat er op de MRI-scan geen blijvende schade te zien is. Ook krijg ik de bevestiging dat de oorzaak zeker geen tumor is. Op mijn vraag of de inspanning van ons uitje naar Maastricht een oorzaak zou kunnen zijn van het tweede infarct, antwoordt hij ontkennend. Ik kan wat hem betreft gewoon verder met conditie opbouwen en er zijn geen beperkingen in wat ik wel of niet kan/mag doen. Ook wel of niet autorijden laat hij geheel aan mijn eigen gevoel over. De cholesterol is al flink verlaagd en zit nu onder de gewenste grens. Als ik met de cardioloog klaar ben (die spreek ik op 30 januari) hebben we nog een bel-afspraak. donderdag 12 januari 2017 Ik moet vandaag vroeg naar het ziekenhuis om (nuchter) bloed te laten prikken, vooruitlopend op het gesprek met de neuroloog volgende week. 's Middags met de huisarts alles doorgesproken wat er de afgelopen week is gebeurd. Hij kan op dit moment verder niets betekenen, maar het is goed dat hij op de hoogte is. woensdag 11 januari 2017 Vanochtend naar de fysiotherapeut. De schade aan mijn enkel valt mee: het zijn niet de enkelbanden die verrekt zijn, maar de aanhechting (pees) van één kuitspier. Ik moet bij het lopen goed opletten hoe ik mijn voet neerzet. donderdag 5 januari 2017 Vandaag ben ik weer naar mijn eigen huis gegaan. maandag 2 januari 2017 Einde van de middag gaan we (ik in de rolstoel) even naar onze stamkroeg Kanaalzicht (waar ik op 17 december de eerste verschijnselen ervoer). De barkeepers zijn zichtbaar geraakt door wat we vertellen. zondag 1 januari 2017 Ik ga met gemengde gevoelens het nieuwe jaar in: gaan de laatste onderzoeken en gesprekken met de specialisten nog duidelijkheid geven over de oorzaak van mijn herseninfarcten? Ik krijg wel veel leuke en lieve reacties via mail en Facebook. Dat doet mij erg goed. zaterdag 31 december 2016 Deze laatste dag van het jaar is een goed moment om de tussentijdse balans op te maken en vrienden en bekenden te informeren via mail en Facebook:

Het gaat naar omstandigheden goed. De uitvalverschijnselen na de tweede infarct zijn weer helemaal weg. Ik ben nu weer net zover als toen ik na de eerste keer werd ontslagen uit het ziekenhuis. Een tintelend gevoel in mijn linkerhand en links rond mijn mond en een linkerarm die niet helemaal goed wil in de fijne motoriek. Inzetten van hoorapparaat en contactlenzen gaan lastig, deze tekst typen ook. Dat moet weer wennen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat goedkomen. De uitval in mijn been lijkt nagenoeg weg. Alleen is, door de stress en hoge bloeddruk t.g.v. de infarct, de jicht die ik vorig jaar had opnieuw gaan opspelen. Ik heb erg veel pijn in de voeten, vandaar dat ik binnenshuis met stokken loop en een rolstoel nodig heb voor de langere afstanden. Vervelend is dat er uit de onderzoeken nog geen concrete oorzaak naar boven is gekomen. De echo van het hart gaf niets bijzonders te zien, begreep ik (hoewel ik de cardioloog zelf niet heb gesproken). De MRI-scan van de hersenen van gisteren was nog niet bekeken door de radioloog en de neuroloog, maar de afdelingsarts zag er niets zorgwekkends aan en heeft me daarom ontslagen. Maar het blijft dus een beetje onduidelijk verhaal. Geen concrete oorzaak en daardoor ook de onzekerheid dat het nog een keer zou kunnen gebeuren. Hoewel de arts mijn tweede infarct al classificeerde als "ontzettend domme pech" dat ik binnen een week nog een infarct kreeg. Deze onzekerheid en de pijn aan mijn voeten, maakt dat ik nog erg moe ben. Ik ben vandaag verhuisd naar Joke's huis, waar ik geen trapjes hoef te lopen. Ook al zijn het maar vier of vijf treetjes: die trapjes bij mij thuis kostten me veel moeite. Ik denk dat ik nog een paar dagen bij Joke blijf; dan hoeft zij ook niet steeds heen en weer. Oudjaarsavond (als Joke moet werken) ben ik bij een vriendin daar vlakbij.

vrijdag 30 december 2016 Joke gaat met een vriendin een rolstoel voor mij halen bij de Thuiszorgwinkel. Ik kan deze drie maanden houden; de verzekeraar zou dit vergoeden. Ik moet zelf thuisblijven omdat twee artsen kunnen terugbellen: de neuroloog en de huisarts. Beiden bellen pas laat en de neuroloog belt niet zelf, maar de afdelingsarts. Er is geen zuurstofschade te zien op de hersen-scan. donderdag 29 december 2016 Ik krijg bericht van de orthopeed: er is niets gebroken in mijn voet. Verder wordt niets duidelijk uit de röntgenfoto's. De enkel doet minder pijn, maar ik heb nu wel veel pijn aan twee tenen in mijn linkervoet. Zelf denk ik dat de jicht, waarvan ik vorig jaar last had, opnieuw begint op te spelen, ook al omdat ik aan mijn rechtervoet dezelfde verschijnselen begin te krijgen als vorig jaar. Begin van de middag krijg ik de MRI-scan van mijn hoofd. Daarna is het wachten op de uitslag. Die krijg ik dus niet meer. De afdelingsarts heeft er even naar gekeken, maar zag er niets zorgwekkends aan. Ik mag daarom nu dus wel naar huis. Een vriendin rijdt ons; zij heeft ook wandelstokken bij zich, zodat ik ondanks mijn pijnlijke voeten toch wat mobieler ben. Ik heb er al veel baat bij, alleen al als ik naar de auto moet lopen. woensdag 28 december 2016 's Ochtends wordt een echo van mijn hart gemaakt. Begin van de middag ook röntgenfoto's van mijn voet, in verband met mijn pijnlijke enkel. De rest van de dag is alleen maar wachten op uitslagen, die niet meer komen. dinsdag 27 december 2016 Mijn geduld wordt op de proef gesteld. De artsen komen pas na de lunch. De hart-sensor mag weer af en de infuusnaald eruit. Op het hartfilmpje is niets bijzonders te zien. Er is dan ook geen duidelijke oorzaak. Maar ik ga voorlopig nog niet naar huis. maandag 26 december 2016 Mijn conclusie van dit weekend: ik was té optimistisch over mijn herstel. Ons dagje naar Maastricht zaterdag was waarschijnlijk toch iets te veel van het goede, hoewel later door de artsen wordt tegengesproken dat deze inspanning de oorzaak is geweest van de tweede herseninfarct. Ik heb wel goed geslapen. In de ochtend heb ik een gesprek met de afdelingsarts. Mogelijke onderzoeken die gedaan kunnen worden: nogmaals een echo van de halsslagaders (maar dan met contrastvloeistof, zodat men wat verder kan kijken), een echo van het hart en een MRI-scan van de hersenen. Deze opties worden vandaag besproken met de neuroloog en cardioloog. Ook heb ik gesproken met de fysiotherapeut. De pijn in mijn enkel is waarschijnlijk gevolg van verzwikking of overbelasting afgelopen zaterdag in Maastricht. Het lijkt er op dat de enkelbanden zijn uitgerekt. Waarschijnlijk had ik toch nog wat uitval aan mijn been en heb ik (onbewust) mijn voet steeds scheef neergezet. Dit kan wel een paar maanden duren, vreest de fysio... Maar belangrijkste: vandaag gebeurt er niets meer qua onderzoeken... zondag 25 december 2016 Ik word wakker om vier uur in de nacht en ik moet naar de wc. Als ik uit bed stap merk ik dat ik totaal geen kracht heb in mijn linkerbeen en mijn linkerarm. Het lijkt er op dat ik opnieuw (en nu heftiger) een herseninfarct heb gehad. Ik strompel naar de wc (en doe het bijna in mijn broek) en daarna terug naar bed. Ik bel Joke wakker en vraag of ze naar mij toe wil komen. Zij belt familie uit bed voor het vervoer naar het ziekenhuis en komt dan naar mij toe. Als Joke bij mij aankomt, is de familie er ook meteen en gaan weer naar het Diakonessenhuis. Daar zijn we rond vijf uur. Ik krijg weer dezelfde onderzoeken als vorige week en ook weer een scan van de hersenen. Om ruim zes uur komt de uitslag: ik heb inderdaad een tweede infarct gehad op dezelfde plek. Ik mag weer blijven en lig rond zeven uur op dezelfde kamer als vorige keer. zaterdag 24 december 2016 Ik heb nog twee goedkope dagkaarten voor de trein liggen, die alleen deze week nog geldig zijn. Omdat het verder best wel goed gaat besluiten we om een dagje naar Maastricht te gaan. We wandelen door de stad en over de kerstmarkt en ik neem zeer regelmatig mijn rust. Het was een leuke dag, maar uiteraard ben ik wel aardig moe als ik thuiskom. Ook heb ik last van mijn enkel. donderdag 22 december 2016 Vanmiddag een wandeling naar kantoor gemaakt om te gaan lunchen met een collega. Dat valt nog behoorlijk tegen: ik ben goed moe als ik daar aankom, na een wandeling van een dik kwartier. maandag 19 december 2016 Vandaag volgen nog meer onderzoeken, zoals een echo van de halsslagaderen. Ook gesprekken met en onderzoeken door de fysiotherapeut, de ergotherapeut en de logopedist. Gelukkig vallen de resultaten mee: er zijn geen hartritme-stoornissen geconstateerd, de halsslagaders zien er goed uit, het cholesterolgehalte in mijn bloed is normaal, maar zou wel omlaag mogen. Ik mag aan het eind van de middag weer naar huis. Met twee doosjes medicijnen (bloedverdunner Clopidogrel en cholesterolverlager Simvastatine) die ik de rest van mijn leven moet blijven gebruiken, plus de verschijnselen die ik al had: een linkerarm en -hand die continue een tintelend gevoel geven en niet goed functioneren, met name in (zoals dat heet) de fijne motoriek. Het oppakken van dingen, het typen van deze tekst, etc., dat gaat allemaal nog niet zo goed. Het lopen gaat al stukken beter, de rest moet ik blijven oefenen in de hoop dat dat op termijn ook beter gaat worden. Hoe nu verder? Eerst even bijkomen, met name emotioneel. Daarna een gesprek met de bedrijfsarts over weer beginnen met werken, en met de huisarts om in de gaten te houden of de hoge bloeddruk minder wordt. En over een maand weer naar het ziekenhuis voor controle door de neuroloog. zondag 18 december 2016 Zondagochtend gaan we meteen naar de huisartsenpost. Lopen van de bushalte naar het ziekenhuis gaat moeizaam. Joke merkt op dat ik soms met mijn been sleep. Bij de dienstdoende huisarts doe ik mijn verhaal. Zij stelt wat vragen, test mijn reflexen en verwijst mij dan meteen door naar de Spoedeisende Eerste Hulp voor een neurologisch onderzoek. Daar volgen nog meer onderzoeken, wordt de bloeddruk gemeten en bloed afgenomen. Tenslotte wordt een scan van de hersenen gemaakt. Na een klein uurtje wachten volgt de heftige uitslag: ik heb een (licht) herseninfarct gehad. Ik mag meteen blijven en word aan de hartmonitor gehangen. zaterdag 17 december 2016 Het begon allemaal op zaterdagavond. Ik zit met mijn partner Joke aan een lekker biertje in onze favoriete kroeg. Ik krijg een tintelend gevoel in mijn arm. "Mijn arm slaapt," denk ik. "Het zal zo wel overgaan." Maar het gaat niet over en als ik 's nachts merk dat ik ook zo'n tintelend gevoel krijg in mijn gezicht en bovendien mijn been mij af en toe in de steek laat, besef ik dat er iets goed mis is. Ik doe de rest van de nacht geen oog meer dicht.